Wie hä do litt, en singem Superman-Pyjama,
un friedlich schlööf, janz stell.
D´r Odem ruhig, hä hält die Hand vun singer Mama,
als wenn hä se niemols los losse well.
Nähx Johr köhm hä en de Schull,
wenn d´r Herrjott hädden dat su jewullt.

Un ich daach, wenn mer well kann mer och fleeje,
jo ich daach, mer künnt der stärkste Feind beseeje,
doch ich weiß – manchmol well mer zevill,
et Lääve es kei Kinderspill. Kei Kinderspill.

Ne kleine Minsch, un doch su stark wie e Pääd,
oh nä, nit jeder köhm su wick.
Wenn hä och Daach für Daach jet schwächer weed,
hä hängk am Lääve, un setz op „Jlöck“.
Do es suvill, wat hä jään noch wöss, do es suvill, wat hä vermess…

Un ich daach, wenn mer well…

Wenn hä sing Mamm do su kriesche süht,
wenn singe Papp met d´r Fassung ringk,
un hä die zwei trotzdem zom Laache bringk,
dann spürt hä – do es noch jet mieh.