Vun joode Jeister off jelenk,
vun Egoiste bloß jekränk.
Häs manche Schlag erdrare,
't litt dir noch hück em Mare,
seelische Prüjel heile nie.
 
Off ignoriert, off vüürjeführt,
off affjedränk, für blöd erklärt.
Doch do bes och huh jekumme,
häs he un do jewunne,
dat do't all nit sühs, dat deit mer wieh.
 
Do läävs im Schatte vum Mohnd,
fröös dich off wofür't sich lohnt,
häs nie kapiert, dozo jeliert,
et määt dir Angs du läävs dich krank.
 
Em Schatte vum Mohnd,
schwer verletz vun Erinnerung,
nie akzeptiert, zo fröh verführt,
un doch mem Rögge zur Wand.
 
Manch Explosione fottjesteck,
manch Situatione nur vercheck;
ich soh dich offmohls hühle,
ich hoot ding Huhjeföhle,
ich ben die Fleisch un die Bloot.
 
Kann sin, dat ich ech zovill denk,
dat ich mich im Labyrinth verrenn'
ich wullt dich nie beduure,
kann dir nit in die Aure luure,
du luurs jään – han ich jehoot.