Drieh dich noch ens röm,
du Juwel in d'r Sunn.
Ding Jedanke sin su wick,
doch janz noh es dinge Draum.
Wie ne rühe Diamant,
der jeschleffe weede well,
jiste mir im Schlof ding Hand,
un bes janz still...
 
Loss die Stääne wo se sin hück Naach,
halt mich fes, halt mich wach...
 
Bes ahn et Eng vun der Welt,
övver die Jrenze vum Planet,
un vielleich e besje wigger noch,
wenn et jeiht.
Ich nemm dich mit op minger Reis,
ich stonn zo dir, wat du och dies,
loss dich einfach falle Kind,
ich halt dich fess.
 
Wat ich dir off sare wullt,
es fään vun jeder Illusion,
nä he jeiht et nit öm Schuld,
wat hät ne Schuldije schon?
Et määt ech keine Senn,
nohzodenke övver e Jeföhl,
jeneeß et einfach, et es schön,
un et hätt Siel...
 
Loss die Stääne wo se sin hück Naach,
halt mich fes, halt mich wach...