AM ENG VUM JOHR / 31.12.2019

Op der Finsterbank vür mingem Huus,
steiht en Kääz un bal jeiht se wohl us.
T’wood noch ens kalt en der letzte paar Daach,
en frostije Naach.

Un och söns erwisch ich dat Jeföhl,
dat ich längs nit mieh weiß, wat ich will,
die Sichel vum Mohnd es su spitz,
wie der Ress vun mingem Hätz.

Am Eng vum Johr, weed mir klor,
dat ich immer winnijer weiß un doch zevill.
Am Eng vum Johr stonn ich do,
wo ich immer schon wor, zweschen all denne Stöhl,
op der Söök noh´m wohre Jeföhl.

Wie off nohm ich et mir schon vür,
dropp ze drieße, wat se denke vun mir,
wie off maat ich brick ald ming Bein,
nur öm dobei ze sin.

Un wie off pack mich dann doch der Moot,
ich riskier jet un alles weed joot,
bis wä kütt der mich uslaach un meint,
dat dat jar nit stemmp.

Dä Kaiser hätt neu Kleider, un ich fung se wirklich schön,
doch deef en mir do schlummert dä Klein, dä säät:
„Dä es nackt, mer kann doch jarnix sin!“